Ik wil iets met je delen, hoewel ik het best wel een beetje spannend vind.

Eerst: wat vind je van mijn laatste aanwinst? Ik heb een ‘nieuwe’ ukelele voor mezelf via marktplaats geregeld. Ik ben echt een ‘sucker’ voor bling bling op mijn ukelele 🙂 en ik had er eigenlijk nog niet zo een, dus vandaar. Via het internet kwam ik hem tegen en ik heb hem afgelopen week opgehaald. Ik word zo blij van de ukelele, van het geluid, van hoe ik erop speel en het gevoel wat het me erbij geeft. Eigenlijk ben ik hartstikke happy met wat ik nu doe; ik leef mijn leven zoals ik dat wil. Maar dat is niet altijd zo geweest…

Een paar jaar geleden

Een paar jaar geleden zat ik behoorlijk vast, was niet happy, ongelukkig zelfs. Ik had last van veel te veel stress, was oververmoeid, was steeds emotioneel, voelde een continue spanning. Conclusie: ik had een burn-out.

Ik stond voor de klas en werkte al jaren met mijn duo-maatje in dezelfde groep. We hadden een heel fijn en goed contact met elkaar en runde die groep 4 elk jaar maar weer. Maar het onderwijs veranderde ook met de jaren, de eisen, verwachtingen over resultaten, de druk. Het takenpakket breidde zich maar uit en uit en er stond nooit iets tegenover qua tijdsverdeling, of dat er ergens anders iets af ging.

Ik voelde me er steeds minder happy over, omdat dat vak langzamerhand begon te veranderen in iets waar ik zoveel jaren helemaal niet voor gekozen had. Ik had voor dat vak gekozen omdat ik werken met kinderen zo leuk vond; dat ik vond dat ze lekker zouden moeten kunnen spelen en kind mochten zijn. De pedagogiek was altijd mijn uitgangspunt geweest; kinderen moesten zich geborgen en veilig voelen in mijn klas. Er moest humor zijn, gezelligheid, creativiteit en muziek natuurlijk. En natuurlijk, de kinderen zouden zich ontwikkelen, maar vooral spelenderwijs.

Waar was dat ideaal gebleven toen ik merkte dat die kinderen steeds vaker op hun plaats moesten gaan zitten, omdat er gepresteerd moest worden? Resultaten moesten er komen; en deze resultaten moesten bijgehouden worden via allerlei toetsen en systemen.

Kinderen ontwikkelen zich in sprongen

Kinderen ontwikkelen zich in sprongen, dat is alom bekend in de kinderpsychologie en pedagogiek. Dat betekent dat ze soms ineens een flinke sprong vooruit gaan en soms een poos op hetzelfde niveau blijven hangen, om vervolgens weer met een sprong vooruit te gaan. Daarbij is ieder kind uniek en ontwikkelt het zich op zijn of haar eigen manier. En als kinderen kind mogen zijn en mogen spelen, dan zijn ze gelukkig en gaan ze vooruit in hun eigen mogelijkheden.

Maar toen die ontwikkelingssprongen en haperingen in de werkelijkheid ook gebeurde, ontstond er ineens een soort paniek. ‘Wat nou als mijn kind achterblijft en niet naar het vervolg onderwijs kan gaan wat ik voor mijn kind voor ogen heb? Dan zijn we straks te laat. Dus moeten we nu maar zorgen dat de resultaten gauw omhoog gaan. Dus moet er nu iets gebeuren.’

Alles voor de resultaten

Geleidelijk aan werd er steeds meer van verschillende kanten aan mij als leerkracht getrokken, dat ik moest zorgen dat die kinderen betere resultaten haalden op een bepaald gebied en als dat niet lukte, zouden ze weer bij mij terug komen, want ik moest zorgen dat die resultaten wel uit het kind gehaald zou worden…

Alle theorieën ten spijt…

Kinderen leren in een vrije omgeving; kinderen leren als ze eraan toe zijn, kinderen leren in sprongen én niet alle kinderen hebben dezelfde niveaus ten op zichte van de andere kinderen óf ten opzichte van hun ouders… en natuurlijk kun je als leerkracht sturen. Maar dit onderwijs sloeg door, de verkeerde kant op…

Wat het deed met mij

Ik begon tegen dingen op te zien, ging ‘s ochtends vroeg niet meer met plezier uit mijn bed en ik werd vermoeider en vermoeider. Daardoor werkte ik steeds langer door (tot laat in de avond) om alles maar te bolwerken, maar begon last te krijgen van hartkloppingen, hoofdpijnen, buikpijn, spanning op de spieren, hyperventilatie, en huilen, veel huilen. Ik herkende mezelf niet meer op dat moment. En ik was niet gelukkig. Op een bepaald moment was het klaar; ik kon niet meer verder. Ik was leeg, totaal en helemaal opgebrand. Verdrietig, gestrest, kon niet meer genieten van de kleinste dingen en was moe, zó ontzettend moe.

Roofbouw

‘Je hebt roofbouw op je lichaam gepleegd’ zei de dokter, ‘Je bent al jaren over je grenzen gegaan, terwijl je naar je lichaam had moeten luisteren.

Ik was mezelf niet meer, al jaren niet… ik herkende mezelf ook niet meer… waar was mijn energie? Waar was mijn levensvreugde? Waarom kon ik niet meer genieten van de kleine dingen in het leven? (of van de grote ;-))

Voor die tijd speelde ik vooral veel gitaar in mijn bandjes, was met een opleiding vakspecialist muziek bezig, maar het kon me allemaal niet meer bekoren.

Ik had al in tijden geen gitaar meer aangeraakt. Moest er niet aan denken zelfs. Sowieso, ik kon ineens geen twee dingen tegelijk tijd meer doen. Dat ging gewoon niet…

Ik dacht ook dat de muziek eigenlijk ook niks meer voor me was, dat het over was, klaar. Dat dacht ik… ik… voor wie muziek vanaf kleins af aan zo’n prominente rol –als een rode draad- in mijn leven speelde. Ik was altijd met muziek, gitaar spelen, zingen bezig. Altijd!

T-splitsing en ommekeer

Het is in deze tijd dat ik leerde, heel veel leerde. Om opnieuw te beginnen. De eerste keer dat ik weer gitaar wilde spelen heb ik alleen maar naar die gitaar gekeken, heb hem aangeraakt. Dat was het. Meer niet. De volgende keer heb ik 1 lied gespeeld en toen de gitaar weer weggelegd.

Ik wist dat mijn situatie niet goed was en ging zelf actief op zoek naar hulp. Hulp zodat ik er weer bovenop zou komen, dat ik mezelf weer zou worden. Dat ik weer kon genieten van het leven. Nou dat heeft wel behoorlijk wat tijd gekost hoor. Maar heel langzaam aan leerde ik om hele kleine stapjes te maken. En als er een stapje gelukt was, leerde ik om daar trots op te mogen zijn. Én ik leerde naar mogelijkheden en oplossingen te zoeken. Een tegenvaller? Niet: oh jee, wat erg en ik baal ervan, maar: vervelend voor nu, maar hoe kan ik dit oplossen?

Langzaam maar zeker herontdekte ik, dat de muziek helemaal niet uit mij was. Natuurlijk niet! Ik ontdekte ook hoe fijn ik het vond om van de natuur te genieten en om überhaupt te genieten. Ik leef, dus laat ik ook genieten van de dingen die ik doe en meemaak! Het leven is te kort om het zo donker te ervaren. Leven en genieten, dat werd mijn motto.

Burn-out leidde tot positieve bewustwording

Misschien vind je het een ‘zwaar verhaal’, maar voor mij heeft de burn-out absoluut ook heel veel (positiefs) gebracht. Het heeft ervoor gezorgd dat ik anders naar het/mijn leven kijk. Dat er een T-splitsing ontstond in mijn leven. Het heeft gezorgd voor verandering, waarin ik wist dat ik voor mezelf moest kiezen. Dat ik wil ontspannen en genieten van de kleine en grote dingen in het leven. Muziek is daar voor mij een ontzettend belangrijk onderdeel in. Het is altijd mijn passie geweest.

Het heeft me geleerd hoe belangrijk ontspanning en plezier maken voor mensen is in deze hectische, drukke maatschappij. En dat muziek maken een heerlijke ontspanning is (en heel goed voor je hersenen, maar daarover een andere keer!). Ik vind het heerlijk om andere mensen hierin te helpen en hen over het ukelele spelen te leren. Daarom doe ik wat ik doe. Ik wil op mijn manier een bijdrage leveren om muziek meer in het leven van mensen te brengen. En als ik zie dat anderen daar gelukkig van worden, wordt ik er ook gelukkig van.

Hoe geweldig is het dat ik nu die passie gebruik in mijn werk? Het maakt me gelukkig…

Groetjes,

Evelyn

Ukelele4u

Ukelele Workshops en (Online) Ukelele Lessen